Pozna­li­śmy dwo­je kolej­nych lau­re­atów kon­kur­su MINIATURA 9 na poje­dyn­cze dzia­ła­nia nauko­we ogło­szo­ne­go przez NCN 3 lute­go 2025 r.

Ser­decz­nie gra­tu­lu­je­my i życzy­my wie­lu suk­ce­sów nauko­wych!

Pod­sta­wo­wym celem kon­kur­su MINIATURA 9 jest finan­so­we wspar­cie dzia­ła­nia nauko­we­go słu­żą­ce­go przy­go­to­wa­niu przy­szłe­go pro­jek­tu badaw­cze­go pla­no­wa­ne­go do zło­że­nia w kon­kur­sach NCN, innych kon­kur­sach ogól­no­kra­jo­wych lub mię­dzy­na­ro­do­wych. W kon­kur­sie moż­na uzy­skać środ­ki finan­so­we w wyso­ko­ści od 5 000 do 50 000 zł na reali­za­cję dzia­ła­nia nauko­we­go trwa­ją­ce­go do 12 mie­się­cy.

---

dr n. med. Lucy­na Pie­ra (Zakład Pato­fi­zjo­lo­gii)

Tytuł: Wpływ inte­gry­ny α2β1 na wydzie­la­nie i dzia­ła­nie interleukiny‑6 w hodow­lach fibroblastów/miofibroblastów izo­lo­wa­nych z blizn prze­ro­słych pacjen­tów

Mecha­nizm roz­wo­ju bli­zny prze­ro­słej nie jest w peł­ni pozna­ny. Przy­czy­ną roz­wo­ju blizn prze­ro­słych mogą być zabu­rze­nia goje­nia, takie jak: nie­ade­kwat­ny, a zwłasz­cza nad­mier­ny pro­ces zapal­ny. Mimo, że bli­zny te sta­no­wią od kil­ku­na­stu do ponad sie­dem­dzie­się­ciu pro­cent ogó­łu blizn, aktu­al­nie brak jest w peł­ni efek­tyw­nej meto­dy ich zapo­bie­ga­nia lub lecze­nia. Powsta­nie bli­zny prze­ro­słej może skut­ko­wać powsta­niem bólu, ogra­ni­cze­niem rucho­mo­ści w sta­wach lub wywo­łać poważ­ne skut­ki psy­cho­lo­gicz­ne będą­ce efek­tem oszpe­ce­nia.

Celem pra­cy jest spraw­dze­nie udzia­łu inte­gry­ny α2β1 w regu­la­cji stę­że­nia interleukiny‑6, zawar­to­ści jej recep­to­rów i akty­wa­cji STAT3 w hodow­lach fibroblastów/miofibroblastów izo­lo­wa­nych z blizn prze­ro­słych pacjen­tów. Pro­jekt jest reali­zo­wa­ny we współ­pra­cy z Kli­ni­ką Chi­rur­gii i Onko­lo­gii Dzie­cię­cej UM w Łodzi dzia­ła­ją­cą pod kie­run­kiem Pana Prof. Prze­my­sła­wa Prze­wra­ti­la.

Wcze­śniej­sze pra­ce prze­pro­wa­dzo­ne w Zakła­dzie Pato­fi­zjo­lo­gii na fibro­bla­stach z ser­ca udo­wod­ni­ły, że wydzie­la­nie IL‑6 jest zależ­ne od mecha­no­re­cep­to­ra, inte­gry­ny α2β1 oraz kina­zy ogni­sko­wo adhe­zyj­nej (FAK). IL‑6 jest zna­nym regu­la­to­rem włók­nie­nia, akty­wu­je geny odpo­wie­dzial­ne za syn­te­zę macie­rzy poza­ko­mór­ko­wej bli­zny. W ramach badań zosta­nie okre­ślo­ny wpływ far­ma­ko­lo­gicz­ne­go zaha­mo­wa­nia inte­gry­ny α2β1. Bada­nia skon­cen­tru­ją się na oce­nie meta­bo­li­zmu kola­ge­nu blizn prze­ro­słych, zba­da­niu eks­pre­sji genów dla kola­ge­nu typu I i III (wcze­sne eta­py syn­te­zy kola­ge­nu) oraz zawar­to­ści telo­pep­ty­dów kola­ge­no­wych (póź­ne eta­py syn­te­zy kola­ge­nu). Ocze­ki­wa­ne wyni­ki badań pozwo­lą odpo­wie­dzieć na pyta­nie, czy syn­te­za kola­ge­nu w bada­nych bli­znach jest zależ­na od inte­gry­ny α2β1 i czy kore­lu­je ze zmia­na­mi IL‑6.

---

dr n. farm. Paweł Krę­cisz (Zakład Che­mii Far­ma­ceu­tycz­nej, Ana­li­zy Leków i Radio­far­ma­cji)

Tytuł: Pro­to­kół szyb­kie­go i wyso­ko­wy­daj­ne­go bada­nia zawar­to­ści 5‑Fluorouracylu oraz jego meta­bo­li­tów w oso­czu krwi meto­dą RP-UPLC w bada­niach kli­nicz­nych

Pro­jekt zakła­da opra­co­wa­nie peł­nej meto­do­lo­gii ana­li­zy zawar­to­ści 5‑fluorouracylu oraz jego meta­bo­li­tów (5‑fluorourydyna, flok­su­ry­dy­na) w oso­czu krwi pacjen­ta. Pełen pro­to­kół zakła­da opra­co­wa­nie meto­dy przy­go­to­wa­nia prób­ki tech­ni­ką SPE oraz ozna­cze­nia zawar­to­ści sub­stan­cji ana­li­zo­wa­nych tech­ni­ką RP-UPLC-PDA. Pla­no­wa­na meto­do­lo­gia ma cha­rak­te­ry­zo­wać się wyso­ką dokład­no­ścią wyni­ków oraz szyb­ko­ścią wyko­na­nia ana­li­zy, co zosta­nie potwier­dzo­ne wali­da­cją zgod­ną z pro­to­ko­łem ICH M10. Doce­lo­wo pro­to­kół ma mieć zasto­so­wa­nie w bada­niach bar­dzo dużej ilo­ści pró­bek pacjen­tów bio­rą­cych udział w bada­niu kli­nicz­nym doty­czą­cym poszu­ki­wa­nia nowych sche­ma­tów tera­peu­tycz­nych u pacjen­tów leczo­nych 5‑fluorouracylem – 96 pró­bek na 8 godzin pra­cy jed­ne­go ope­ra­to­ra w przy peł­nej ilo­ścio­wo-jako­ścio­wej ana­li­zie zarów­no sub­stan­cji API jak i meta­bo­li­tów, któ­rych wyni­ki są do uzy­ska­nia następ­ne­go dnia, cze­go nie da się osią­gnąć na żad­nym obec­nie sto­so­wa­nym apa­ra­cie w dia­gno­sty­ce labo­ra­to­ryj­nej. W przy­szło­ści meto­da może zostać wyko­rzy­sta­na w tera­pii moni­to­ro­wa­nej z zasto­so­wa­niem 5‑fluorouracylu.