Codzien­nie odkry­wa się nowe czyn­ni­ki istot­ne dla roz­wo­ju NChZJ, ale rów­nież nowe moż­li­wo­ści ich lecze­nia. Zaczy­na zauwa­żać się, że nie tyl­ko pro­ce­sy zapal­ne odpo­wie­dzial­ne są za poja­wie­nie się obja­wów cho­ro­by, ale rów­nież pro­ces sta­rze­nia komó­rek. Zgod­nie z naszą hipo­te­zą badaw­czą, zasto­so­wa­nie związ­ków modu­lu­ją­cych pro­ces sta­rze­nia może oka­zać się prze­ło­mem w lecze­niu NChZJ, bowiem być może oka­żą się one sku­tecz­ny­mi leka­mi prze­ciw­za­pal­ny­mi.

W trak­cie reali­za­cji pro­jek­tu zba­da­my kil­ka wybra­nych seno­mo­du­la­to­rów pocho­dze­nia natu­ral­ne­go pod kątem ich dzia­ła­nia prze­ciw­za­pal­ne­go w mode­lach komór­ko­wych roz­wo­ju pro­ce­su sta­rze­nia oraz zapa­le­nia. Po dokład­nym scha­rak­te­ry­zo­wa­niu dzia­ła­nia wybra­nych seno­mo­du­la­to­rów pla­nu­je­my uzy­ska­nie ich nano­for­mu­la­cji oraz prze­te­sto­wa­nie tak otrzy­ma­nych pre­pa­ra­tów rów­nież w warun­kach in vitro. Następ­nie doko­na­my wybo­ru nano­for­mu­la­cji o naj­ko­rzyst­niej­szym pro­fi­lu i zba­da­my ich wła­ści­wo­ści w mode­lu zwie­rzę­cym NChZJ. Pozwo­li to na iden­ty­fi­ka­cję nano­for­mu­la­cji, któ­ra mogła­by stać się w przy­szło­ści sku­tecz­nym lekiem lub suple­men­tem w tera­pii NChZJ.

Pro­jekt ma cha­rak­ter inter­dy­scy­pli­nar­ny, a jego reali­za­cja będzie prze­bie­ga­ła wie­lo­ośrod­ko­wo, z głów­nym udzia­łem naukow­ców z Uni­wer­sy­te­tu Medycz­ne­go w Łodzi i Poli­tech­ni­ki Kra­kow­skiej oraz wspar­ciem mery­to­rycz­nym bada­czy z Uni­wer­sy­te­tu w Sara­gos­sie (Hisz­pa­nia).

Od nie­daw­na wie­my jed­nak, że trans­for­ma­cja nowo­two­ro­wa pro­wa­dzą­ca do wystą­pie­nia bia­łacz­ki może być rów­nież rezul­ta­tem poje­dyn­cze­go kata­stro­fal­ne­go zda­rze­nia w geno­mie zwa­ne­go chro­mo­tryp­sją. Zja­wi­sko to pole­ga na pofrag­men­to­wa­niu okre­ślo­ne­go regio­nu chro­mo­so­mu z następ­czą utar­tą lub nie­pra­wi­dło­wym połą­cze­niem powsta­łych frag­men­tów na sku­tek dys­funk­cji sys­te­mów napra­wy DNA w komór­ce. Nie­od­wra­cal­na utra­ta sekwen­cji DNA może skut­ko­wać bra­kiem funk­cji istot­nych genów supre­so­ro­wych. Nato­miast rearan­ża­cja innych frag­men­tów DNA może pro­wa­dzić do powsta­nia onko­gen­nych fuzji geno­wych sprzy­ja­ją­cych trans­for­ma­cji i pro­gre­sji nowo­two­ru.

Chro­mo­tryp­sja sła­bo pozna­nym zja­wi­skiem w ostrej bia­łacz­ce lim­fo­bla­stycz­nej, wia­do­mo jedy­nie, że nie­któ­rzy pacjen­ci z wro­dzo­ny­mi zabu­rze­nia­mi napra­wy DNA mają zwięk­szo­ne ryzy­ko jej wystą­pie­nia. W przy­pad­ku innych nowo­two­rów chro­mo­tryp­sja jest powią­za­na z więk­szą agre­syw­no­ścią cho­ro­by i gor­szym prze­ży­ciem pacjen­tów. W naszym pro­jek­cie chcie­li­by­śmy prze­śle­dzić zarów­no prze­bieg kli­nicz­ny ALL z chro­mo­tryp­sją, poznać pod­ło­że gene­tycz­ne jej wystą­pie­nia jak i zba­dać kon­se­kwen­cje bio­lo­gicz­ne tego zda­rze­nia w geno­mie. Z tego powo­du pla­nu­je­my prze­śle­dzić wystę­po­wa­nie współ­ist­nie­ją­cych jak i indu­ko­wa­nych chro­mo­tryp­sją defek­tów gene­tycz­nych i epi­ge­ne­tycz­nych w całym geno­mie komó­rek ALL. Naszym celem jest rów­nież prze­ana­li­zo­wa­nie, jakie zmia­ny gene­tycz­ne przy­czy­nia­ją się do nawro­tu cho­ro­by w przy­pad­kach bia­łacz­ki z chro­mo­tryp­sją. Panu­je­my tak­że poszu­ki­wać mole­ku­lar­nych celów dla sku­tecz­ne­go lecze­nia tego nowo­two­ru.

Bada­nie będzie reali­zo­wa­ne w Zakła­dzie Pre­dys­po­zy­cji do Cho­rób Nowo­two­ro­wych Uni­wer­sy­te­tu Medycz­ne­go w Łodzi.

Cho­ro­ba cha­rak­te­ry­zu­je się głównie śmiercią neuronów cho­li­ner­gicz­nych (prowadzącą do obniżenia poziomów neu­ro­tran­smi­te­ra ace­ty­lo­cho­li­ny w mózgu), stre­sem oksy­da­cyj­nym, zwięk­szo­nym pozio­mem mediatorów sta­nu zapal­ne­go oraz odkła­da­niem się złogów β‑amyloidu. Ist­nie­je kil­ka hipo­tez dotyczących przy­czyn jej powsta­nia (mię­dzy inny­mi hipo­te­za cho­li­ner­gicz­na, amy­lo­ido­wa oraz hipo­te­za biał­ka tau). Choć istot­nym czyn­ni­kiem ryzy­ka jest pode­szły wiek (najczęściej spo­ty­ka się ją u osób powyżej 65 roku życia), przy­czy­ną tej cho­ro­by może być również: udar, nadciśnienie, cho­ro­by ser­ca, hiper­cho­le­ste­ro­le­mia, a także czyn­ni­ki gene­tycz­ne. Upośledzenie funk­cji poznaw­czych i utra­ta pamię­ci są najczęściej spo­wo­do­wa­ne zmniej­szo­nym pozio­mem neuroprzekaźnika – ace­ty­lo­cho­li­ny oraz poja­wie­niem się bla­szek star­czych w mózgu cho­rych. Dla­te­go obec­na far­ma­ko­te­ra­pia opie­ra się na hipo­te­zie dotyczącej zmniej­szo­nej ilości tego neuroprzekaźnika. Pomi­mo licz­nych badań, na ryn­ku far­ma­ceu­tycz­nym dostęp­nych jest tyl­ko kil­ka leków: rywa­styg­mi­na, done­pe­zil, galan­ta­mi­na (będących inhi­bi­to­ra­mi ace­ty­lo­cho­li­no­este­ra­zy) oraz meman­ty­na (anta­go­ni­sta recep­to­ra NMDA), służących do obja­wo­we­go lecze­nia tej cho­ro­by. Inhi­bi­to­ry ace­ty­lo­cho­li­no­este­ra­zy zwięk­sza­ją stężenie ace­ty­lo­cho­li­ny, przez co wyko­rzy­sty­wa­ne są w lecze­niu łagod­nej i umiar­ko­wa­nej posta­ci AD. Obec­nie pro­wa­dzo­ne bada­nia sku­pia­ją się na uzy­ska­niu nowych związków tzw. hybryd, będących ligan­da­mi wie­lo­funk­cyj­ny­mi. Łączą one w sobie dwie cząsteczki – inhi­bi­tor ace­ty­lo­cho­li­no­este­ra­zy oraz inny związek, którego właściwości mogą być wyko­rzy­sta­ne w lecze­niu innych patomechanizmów cho­ro­by Alzhe­ime­ra. Dzię­ki takie­mu rozwiązaniu, hybry­dy mogą mieć wie­lo­kie­run­ko­we dzia­ła­nie oraz mniej dzia­łań niepożądanych takich jak np. brak hepatotoksyczności.

Głównym celem pro­jek­tu jest zapro­jek­to­wa­nie, syn­te­za oraz ana­li­za in sili­co, ana­li­za właściwości bio­lo­gicz­nych in vitro inno­wa­cyj­nych ligandów wie­lo­funk­cyj­nych jako poten­cjal­nych związków sku­tecz­nych w dia­gno­sty­ce i tera­pii cho­ro­by Alzhe­ime­ra. Inno­wa­cyj­ne ligan­dy wie­lo­funk­cyj­ne zosta­ną zsyn­te­ty­zo­wa­ne w opar­ciu o dotych­cza­so­wą wie­dzę dotyczącą pro­jek­to­wa­nia nowych związków. Ana­li­za zależności struktura-aktywność będzie pomoc­nym narzę­dziem w wybo­rze poten­cjal­nie aktyw­nych związków do tera­pii AD. W pro­jek­cie zosta­nie przede wszyst­kim zba­da­ny wie­lo­kie­run­ko­wy mecha­nizm dzia­ła­nia otrzy­ma­nych sub­stan­cji. Pro­wa­dzo­ne bada­nia będą ukie­run­ko­wa­ne na różne szla­ki zaangażowane w rozwój cho­ro­by Alzhe­ime­ra. Pro­jekt dostar­czy wie­lu nowych infor­ma­cji, które będą mogły znaleźć zasto­so­wa­nie w far­ma­ko­te­ra­pii tej cho­ro­by oraz będą źródłem inspi­ra­cji nauko­wych dla naukowców z całe­go świata. Klu­czo­we jest inwe­sto­wa­nie w bada­nia mają­ce na celu zro­zu­mie­nie przy­czyn demen­cji i zna­le­zie­nie meto­dy lecze­nia w celu wyeli­mi­no­wa­nia cho­ro­by Alzhe­ime­ra.

Mecha­ni­zmy DCI są sła­bo pozna­ne, brak jest sku­tecz­nej tera­pii far­ma­ko­lo­gicz­nej. Nie­ste­ty, więk­szość leków eks­pe­ry­men­tal­nych nie popra­wia zna­czą­co wyni­ków lecze­nia pacjen­tów z aSAH. Jedy­nie doust­na nimo­di­pi­na wyka­zu­je efek­ty; nie prze­ciw­dzia­ła DCI, ale popra­wia wyni­ki neu­ro­lo­gicz­ne. Dla­te­go w celu odkry­cia nowych celów tera­peu­tycz­nych koniecz­ne jest nowe podej­ście do bada­nia pato­fi­zjo­lo­gii DCI na pozio­mie mole­ku­lar­nym i komór­ko­wym. Jak już wia­do­mo, obec­ność wyna­czy­nio­nej hemo­glo­bi­ny w prze­strze­ni pod­pa­ję­czy­nów­ko­wej indu­ku­je uwal­nia­nie reak­tyw­nych form tle­nu (ROS), powo­du­jąc perok­sy­da­cję lipi­dów bło­no­wych komó­rek śród­błon­ka i pro­li­fe­ra­cję komó­rek mię­śni gład­kich. W ośrod­ko­wym ukła­dzie ner­wo­wym rolę ochron­ną przed szko­dli­wym dzia­ła­niem ROS odgry­wa­ją enzy­my: dys­mu­ta­za ponad­tlen­ko­wa (SOD), układ glu­ta­tio­no­wy (w tym perok­sy­da­za glu­ta­tio­no­wa (GPx) i reduk­ta­za (GR) oraz układ tio­re­dok­sy­ny (w tym perok­sy­da­za tio­re­dok­sy­ny (TPx) i reduk­ta­za (TR)) wszyst­kie one potrze­bu­ją fos­fo­ra­nu dinu­kle­oty­du niko­ty­no­ami­do­ade­ni­no­we­go (NADPH), któ­re­go głów­nym źró­dłem jest dehy­dro­ge­na­za glu­ko­zo-6-fos­fo­ra­no­wa (G6PD). Po aSAH aktyw­ność tych enzy­mów spa­da, male­je rów­nież ich stę­że­nie, zabu­rza­jąc dyna­micz­ną rów­no­wa­gę oksy­da­cyj­no­an­ty­ok­sy­da­cyj­ną na korzyść pro­duk­cji ROS. Ponad­to wtór­ne prze­kaź­ni­ki komór­ko­we (miR­NA) mogą rów­nież odgry­wać waż­ną rolę w tym pro­ce­sie; Home­osta­za tęt­nic i ich reak­tyw­ność regu­lo­wa­na jest tak­że przez swo­iste miR­NA, któ­rych eks­pre­sja może kore­lo­wać z ryzy­kiem DCI. Sta­wia­my hipo­te­zę, że ryzy­ko DCI zale­ży od aktyw­no­ści i stę­że­nia SOD, GPx, GR, TPx, TR, G6PD, stę­że­nia nule­oty­du NADPH i eks­pre­sji miR­NA regu­lu­ją­ce­go enzy­my prze­ciw­u­tle­nia­ją­ce i home­osta­zę naczy­nio­wą.

2. Bada­nia pod­sta­wo­we reali­zo­wa­ne w pro­jek­cie.

Ana­li­zo­wa­na gru­pa będzie skła­dać się z oko­ło 132 pacjen­tów z aSAH i 44 ochot­ni­ków (pacjen­ci z zespo­ła­mi cie­śni ner­wów obwo­do­wych). Od każ­de­go pacjen­ta zosta­ną pobra­ne seryj­ne prób­ki krwi. Aby ziden­ty­fi­ko­wać meta­bo­li­ty zwią­za­ne z DCI, u 704 pacjen­tów zosta­nie zasto­so­wa­na chro­ma­to­gra­fia cie­czo­wa z tan­de­mo­wą spek­tro­me­trią mas (LC-MS/MS). Pozwo­li to na iden­ty­fi­ka­cję zwią­za­nych z DCI róż­nic w meta­bo­li­tach zwią­za­nych ze stre­sem oksy­da­cyj­nym i mecha­ni­zma­mi anty­ok­sy­da­cyj­ny­mi. Za pomo­cą testu ELISA (test immu­no­en­zy­ma­tycz­ny) wyko­na­my ana­li­zę stę­że­nia i aktyw­no­ści enzy­mów mecha­ni­zmów prze­ciw­u­tle­nia­ją­cych, a mia­no­wi­cie: SOD, GPx, GR, TPx, TR, G6PD i stę­że­nia nukle­oty­du NADPH u wszyst­kich pacjen­tów z aSAH. Ana­li­za zosta­nie prze­pro­wa­dzo­na za pomo­cą testu ELISA na 132 prób­kach oso­cza w 5 punk­tach cza­so­wych i prób­kach kon­tro­l­nych. Zosta­ną usta­lo­ne sta­ty­stycz­nie istot­ne róż­ni­ce mię­dzy gru­pa­mi (z DCI i bez). Na tym eta­pie usta­li­my, któ­ry enzym prze­ciw­u­tle­nia­ją­cy dzia­ła nie­wła­ści­wie u pacjen­tów z DCI.

Następ­nie zosta­nie prze­pro­wa­dzo­na ana­li­za miR­NA. Wyko­na­my pro­fi­lo­wa­nie pra­wie wszyst­kich mikroR­NA wykry­wal­nych w ludz­kim oso­czu, w prób­kach 20 pacjen­tów po aSAH (10 z DCI i 10 bez; w 2 punk­tach cza­so­wych). Te miR­NA, któ­re zosta­ną oce­nio­ne jako sta­ty­stycz­nie istot­ne dla DCI, zosta­ną wali­do­wa­ne na całej gru­pie cho­rych — skła­da­ją­cej się ze 132 pacjen­tów po aSAH i w gru­pie kon­tro­l­nej. W rezul­ta­cie potwier­dzi­my czy eks­pre­sja miR­NA jest zmie­nio­na przez DCI i czy miR­NA, któ­re róż­ni­cu­ją pacjen­tów według wystą­pie­nia DCI, są rów­nież wraż­li­we na ope­ra­cję (tj. czy ich eks­pre­sja zmie­nia się w odpo­wie­dzi na lecze­nie chi­rur­gicz­ne). Następ­nie usta­li­my, czy usta­lo­ny pro­fil miR­NA może być wyko­rzy­sta­ny jako mar­ker moni­to­ru­ją­cy pacjen­tów z DCI. Mamy nadzie­ję, że te bada­nia przy­bli­żą nas do zro­zu­mie­nia pato­fi­zjo­lo­gii DCI.

3. Uza­sad­nie­nie pod­ję­cia tema­ty­ki badaw­czej.

DCI po krwo­to­ku pod­pa­ję­czy­nów­ko­wym stwa­rza zagro­że­nie dla cho­re­go. Ubyt­ko­we obja­wy neu­ro­lo­gicz­ne będą­ce rezul­ta­tem DCI mogą dopro­wa­dzić do zgo­nu spo­wo­do­wa­ne­go nie­do­krwie­niem mózgu i jego następ­stwa­mi. Ponie­waż nie­wie­le wia­do­mo na temat pato­fi­zjo­lo­gii DCI, brak jest odpo­wied­nie­go lecze­nia. Cho­ro­ba ta pozo­sta­je wyzwa­niem zarów­no dla leka­rzy, jak i bio­lo­gów mole­ku­lar­nych. Głów­nym celem tego pro­jek­tu jest odpo­wiedź na pyta­nie o ist­nie­ją­cą kore­la­cję pomię­dzy meta­bo­lo­mi­ką, mecha­ni­zma­mi prze­ciw­u­tle­nia­ją­cy­mi, eks­pre­sją miR­NA a pato­ge­ne­zą DCI. W per­spek­ty­wie, pro­jekt ten może dostar­czyć kli­nicz­nie uży­tecz­nych infor­ma­cji, któ­re pomo­gą w pro­gno­zo­wa­niu indy­wi­du­al­ne­go ryzy­ka wystą­pie­nia DCI i jego moni­to­ro­wa­nia. Ocze­ku­je­my, że nasze wyni­ki będą mogły być wyko­rzy­sta­ne w pla­no­wa­niu nowych tera­pii leko­wych, zapo­bie­ga­ją­cych wystą­pie­niu DCI.

W ramach pro­jek­tu oce­nio­ny zosta­nie wpływ poda­wa­nia sema­glu­ty­du u myszy na: masę cia­ła, poziom glu­ko­zy na czczo, tole­ran­cję glu­ko­zy i tole­ran­cję insu­li­ny, siłę mię­śni i spraw­ność fizycz­ną, zanik mię­śni, zmia­ny histo­pa­to­lo­gicz­ne w wątro­bie, trzu­st­ce i trzew­nej tkan­ce tłusz­czo­wej, pamięć i ucze­nie się, eks­pre­sję mar­ke­rów pla­stycz­no­ści synap­tycz­nej i zapa­le­nia w struk­tu­rach mózgu zwią­za­nych z pamię­cią, eks­pre­sję mar­ke­rów meta­bo­li­zmu glu­ko­zy i lipi­dów w trzew­nej tkan­ce tłusz­czo­wej i krwi, stan zapal­ny w wątro­bie, trzu­st­ce, trzew­nej tkan­ce tłusz­czo­wej i krwi.

W pro­jek­cie wyko­rzy­sta­ne zosta­ną takie meto­dy jak zestaw powszech­nie sto­so­wa­nych testów beha­wio­ral­nych, pomiar pozio­mu glu­ko­zy na czczo i moni­to­ro­wa­nie jego zmian po wstrzyk­nię­ciu roz­two­ru glu­ko­zy lub insu­li­ny, ana­li­za zmian histo­pa­to­lo­gicz­nych w narzą­dach i tkan­kach wraz z ana­li­zą eks­pre­sji genów i bia­łek, pomiar pozio­mu we krwi róż­nych mar­ke­rów zwią­za­nych ze sta­nem zapal­nym, meta­bo­li­zmem i uszko­dze­niem wątro­by.

W pro­jek­cie prze­wi­du­je się udział stu­den­tów w ramach sty­pen­dium oraz zatrud­nie­nie studenta/studentki Mię­dzy­na­ro­do­wej Szko­ły Dok­tor­skiej. Wyni­ki pro­po­no­wa­ne­go pro­jek­tu mogą posłu­żyć do sfor­mu­ło­wa­nia nowych wytycz­nych doty­czą­cych sto­so­wa­nia leków z gru­py ana­lo­gów GLP‑1.

Celem pro­jek­tu jest usta­le­nie mole­ku­lar­ne­go pro­fi­lu stro­my raka pier­si w kon­tek­ście pro­gno­stycz­nej i pre­dyk­cyj­nej war­to­ści FGFR2. W tym celu prze­pro­wa­dzo­na zosta­nie cha­rak­te­ry­sty­ka stro­my na pozio­mie mRNA i biał­ka, z uży­ciem tech­no­lo­gii trans­kryp­to­mi­ki prze­strzen­nej Xenium in situ (10x Geno­mics) na mikro­ma­cier­zach tkan­ko­wych (TMA). Prze­wi­du­je się, że wyni­ki pro­jek­tu pozwo­lą lepiej zro­zu­mieć zależ­no­ści mię­dzy pro­fi­lem mole­ku­lar­nym stro­my a war­to­ścią FGFR2, co przy­czy­ni się do iden­ty­fi­ka­cji pod­gru­py pacjen­tek, któ­re mogą sko­rzy­stać z tera­pii celo­wa­nych.

Pro­jekt reali­zo­wa­ny będzie w Zakła­dzie Pato­lo­gii, Kate­dry Onko­lo­gii. Jego kie­row­ni­kiem będzie Julia Maria Sołek- Siej­ka, a opie­ku­nem dr Mar­cin Braun. 

Celem pra­cy jest okre­śle­nie czy twar­dość pod­ło­ża, komó­rek mię­śnio­wych gład­kich pobra­nych z naczyń krwio­no­śnych, wpły­wa na uwal­nia­nie interleukiny‑6 (IL‑6). IL‑6 jest zna­nym regu­la­to­rem włók­nie­nia. Ponad­to pla­nu­je­my oce­nić wpływ IL‑6 na sta­bil­ność blasz­ki miaż­dży­co­wej. Bada­nia te skon­cen­tru­ją się głów­nie na oce­nie meta­bo­li­zmu macie­rzy poza­ko­mór­ko­wej blasz­ki miaż­dży­co­wej. Ocze­ki­wa­ne wyni­ki badań pozwo­lą okre­ślić czy IL‑6 bie­rze udział w regu­la­cji meta­bo­li­zmu kola­ge­nu w komór­kach mię­śni gład­kich naczyń krwio­no­śnych oraz czy efek­ty dzia­ła­nia tej cyto­ki­ny mogą wpły­wać na sta­bil­ność blasz­ki miaż­dży­co­wej. Efek­ty badań mogą pozwo­lić na iden­ty­fi­ka­cję nowe­go celu tera­peu­tycz­ne­go w tera­pii pozwa­la­ją­cej na zwięk­sze­nie sta­bil­no­ści zmia­ny miaż­dży­co­wej.

Ostat­nio zaob­ser­wo­wa­li­śmy zwięk­szo­ną licz­bę dzie­ci z roz­po­zna­niem lub obja­wa­mi zabu­rzeń neurologicznych/neurorozwojowych, któ­re zosta­ły przy­ję­te do szpi­ta­la z powo­du nowo roz­po­zna­nej cukrzy­cy typu 1 w cią­gu ostat­nich kil­ku lat. Nasze obser­wa­cje potwier­dza­ją nie­któ­re z ostat­nich badań, któ­re wyka­za­ły zwięk­szo­ną czę­stość wystę­po­wa­nia padacz­ki u dzie­ci z tym typem cukrzy­cy (2–5 razy czę­ściej niż w popu­la­cji ogól­nej) i praw­do­po­dob­nie wyż­szą czę­stość wystę­po­wa­nia cukrzy­cy u dzie­ci z zabu­rze­nia­mi ze spek­trum auty­zmu Odkry­cia te suge­ru­ją, że wyżej wymie­nio­ne cho­ro­by współ­ist­nie­ją­ce mogą mieć wspól­ne pod­ło­że gene­tycz­ne.

Pomi­mo nowych urzą­dzeń i szyb­kie­go postę­pu tech­no­lo­gicz­ne­go dzie­ciom z zabu­rze­nia­mi neu­ro­ro­zwo­jo­wy­mi i ich opie­ku­nom zwy­kle trud­niej jest dosto­so­wać się do zmian jakie nie­sie ze sobą cukrzy­ca i czę­sto nie czu­ją się kom­for­to­wo z urzą­dze­nia­mi pod­łą­czo­ny­mi bez­po­śred­nio do ich cia­ła. W bada­niu kon­cen­tru­je­my się na tej szcze­gól­nej gru­pie mło­dych osób, aby oce­nić cha­rak­te­ry­sty­kę kli­nicz­ną każ­de­go z nich i wyko­nać sekwen­cjo­no­wa­nie całe­go egzo­mu (ang. Who­le exo­me sequ­en­cing-WES) nowej gene­ra­cji (ang. Next gene­ra­tion sequ­en­cing-NGS)– naj­bar­dziej zło­żo­ną, indy­wi­du­al­ną ana­li­zę geno­mu.