Szanowni Państ­wo,

Za nami sześć tygod­ni epi­demii COVID-19. To doświad­cze­nie bez prece­den­su na poziomie glob­al­nym – kon­ty­nen­tów i państw, zarówno w warst­wach społecznych
i gospo­dar­czych, ale przede wszys­tkim pier­wsze takie, przeży­wane przez każdego.

Wielu z nas  doświad­czyło i wciąż doświad­cza doj­mu­ją­co bolesnego lęku o swój włas­ny los i los blis­kich. Dys­tan­sowanie społeczne – to pod tym poję­ciem kry­je się częs­to smut­na i bard­zo trud­na konieczność rozłą­ki z tymi, których na co dzień spo­tykamy, darzymy miłoś­cią lub choć­by sym­pa­tią. Brak tak oczy­wis­tego ges­tu ludzkiej sol­i­darnoś­ci, jakim jest uścisk dłoni, sta­je się powoli codzi­en­noś­cią. Nie wiemy, kiedy to wszys­tko się skończy. W Polsce, dzię­ki pod­ję­tym trud­nym do zniesienia restrykcjom, udało się uniknąć tragedii śmier­ci praw­dopodob­nie tysię­cy ludzi, szczegól­nie tych najbardziej bezbron­nych wobec wirusa, ludzi starych. Cena jaką płacimy jest wyso­ka, ale nie musimy doświad­czać kosz­maru mieszkańców północ­nych Włoch.

Także bard­zo wczesne dzi­ała­nia w naszej Uczel­ni stworzyły szanse maksy­mal­nej ochrony naszych chorych,  stu­den­tów i pra­cown­ików. Szpi­tale klin­iczne Uczel­ni zyskały czas, by przy­go­tować się jak najlepiej do ros­nącej licz­by chorych, by dać pra­cown­ikom poczu­cie więk­szego bez­pieczeńst­wa pra­cy. Dzięku­je­my Państ­wu za ogromne zaan­gażowanie.

Doce­ni­amy także nowy trud  naucza­nia zdal­nego. Częs­to pada­ją słowa, że już dość, że w ślad za odm­rażaniem gospo­dar­ki należy jak najszy­b­ciej wró­cić do nor­mal­nej pra­cy szpi­tali, naszych porad­ni czy zajęć dla stu­den­tów. Nieste­ty, dziś nie mamy żad­nych dowodów na to, że jesteśmy choć w trochę lep­szej sytu­acji epi­demi­o­log­icznej niż kil­ka tygod­ni temu. Co więcej, wciąż real­ną pozosta­je obawa, że naj­gorsze przed nami. Na domi­ar złego nie wiemy, kiedy to naj­gorsze przyjdzie, za miesiąc, a może dopiero na jesieni. Dziś nie może­my podać jakiejkol­wiek pewnej daty powro­tu do uczel­ni­anej codzi­en­noś­ci.

Dlat­ego, jako władze Uczel­ni prosimy, by powś­ciągnąć niecier­pli­wość, by nadal stosować z całą powagą rygo­ry san­i­tarne, by nie dać się zwieść przeko­na­niu, że wkrótce powró­ci „nor­mal­ność”. Epi­demia na pewno kiedyś się skończy, wciąż jed­nak dużo zależy od nas. Ter­az przestrze­ga­jmy z całą skrupu­lat­noś­cią zasad bez­pieczeńst­wa byśmy wszyscy mogli bez obaw podać sobie ręce, możli­wie najm­niej poranieni zarazą. 

Bądźmy razem bez­piecznie. Bądźmy cier­pli­wi.

 

Prorek­tor ds. klin­icznych

prof. Adam Antczak