Z głę­bo­kim smut­kiem zawia­da­mia­my, że 9 paź­dzier­ni­ka 2024 r. zmarł

prof. dr hab. n. med. Andrzej Lewiń­ski

Rek­tor Uni­wer­sy­te­tu Medycz­ne­go w Łodzi w latach 2002–2008,
spe­cja­li­sta w zakre­sie cho­rób wewnętrz­nych i endo­kry­no­lo­gii,
cenio­ny badacz, wykła­dow­ca aka­de­mic­ki, wycho­waw­ca wie­lu poko­leń leka­rzy.

 

 

„Umar­łych wiecz­ność dotąd trwa, dokąd pamię­cią się im pła­ci.”

Wisła­wa Szym­bor­ska

 

Prof. dr hab. n. med. Andrzej Krzysz­tof Lewiń­ski (ur. 20 sierp­nia 1953 r. w Łodzi, zm. 9 paź­dzier­ni­ka 2024 r.) — Rek­tor Uni­wer­sy­te­tu Medycz­ne­go w Łodzi w latach 2002–2008, spe­cja­li­sta w zakre­sie cho­rób wewnętrz­nych i endo­kry­no­lo­gii, cenio­ny badacz, wykła­dow­ca aka­de­mic­ki, wycho­waw­ca wie­lu poko­leń leka­rzy.

W 1978 r. ukoń­czył stu­dia na Wydzia­le Lekar­skim Aka­de­mii Medycz­nej w Łodzi.
W 1981 r. uzy­skał sto­pień dok­to­ra, habi­li­to­wał się w 1986 r. W 1992 r. otrzy­mał tytuł pro­fe­so­ra nauk medycz­nych.

Spe­cja­li­sta w zakre­sie cho­rób wewnętrz­nych i endo­kry­no­lo­gii. Od 1978 r. zawo­do­wo zwią­za­ny z Insty­tu­tem Endo­kry­no­lo­gii Aka­de­mii Medycz­nej w Łodzi, następ­nie
z Zakła­dem Endo­kry­no­lo­gii Doświad­czal­nej i Dia­gno­sty­ki Hor­mo­nal­nej, obej­mu­jąc
w 1984 r. w jego ramach kie­row­nic­two Samo­dziel­nej Pra­cow­ni Tyre­olo­gii. W latach 1994–2003 kie­ro­wał Zakła­dem Tyre­olo­gii. Od 1997 r. do 2000 r. pra­co­wał jako dyrek­tor Depar­ta­men­tu Nauki i Kształ­ce­nia w Mini­ster­stwie Zdro­wia i Opie­ki Spo­łecz­nej.
W 1997 r. został kie­row­ni­kiem Kli­ni­ki Endo­kry­no­lo­gii i Cho­rób Meta­bo­licz­nych Insty­tu­tu Cen­trum Zdro­wia Mat­ki Polki w Łodzi, powo­ła­ny rów­nież na pro­fe­so­ra nad­zwy­czaj­ne­go w ICZMP i prze­wod­ni­czą­ce­go rady nauko­wej tej pla­ców­ki. W 2002 r. objął sta­no­wi­sko Rek­to­ra Uni­wer­sy­te­tu Medycz­ne­go w Łodzi (pierw­sze­go po jego utwo­rze­niu) i peł­nił tę funk­cję do 2008 r. Czło­nek Sena­tu Uni­wer­sy­te­tu Medycz­ne­go w Łodzi w latach 2020–2024.

Kie­row­nik Pol­skie­go Towa­rzy­stwa Endo­kry­no­lo­gicz­ne­go w latach 1993–1999, a tak­że mię­dzy­na­ro­do­wych towa­rzystw endo­kry­no­lo­gicz­nych. Był redak­to­rem naczel­nym „Endo­kry­no­lo­gii Pol­skiej” i kon­sul­tan­tem kra­jo­wym w dzie­dzi­nie endo­kry­no­lo­gii.

Odzna­czo­ny m.in. Krzy­żem Kawa­ler­skim i Ofi­cer­skim Orde­ru Odro­dze­nia Pol­ski.

W naszej pamię­ci pozo­sta­nie jako czło­wiek wiel­kie­go ser­ca, któ­ry dobro pacjen­ta sta­wiał zawsze na pierw­szym miej­scu.

 

Cześć Jego pamię­ci!