Z żalem i smut­kiem przy­ję­li­śmy wia­do­mość o śmier­ci

Płk. prof. dra hab. n med. Jan Nie­dwo­ro­ka,
wie­lo­let­nie­go Kie­row­ni­ka Zakła­du Far­ma­ko­lo­gii i Tok­sy­ko­lo­gii WAM,
Pro­fe­so­ra i wycho­waw­cę wie­lu poko­leń stu­den­tów.

Rodzi­nie i Bli­skim
wyra­zy głę­bo­kie­go współ­czu­cia skła­da­ją

Rek­tor, Senat i spo­łecz­ność aka­de­mic­ka
Uni­wer­sy­te­tu Medycz­ne­go w Łodzi

Płk. prof. dr hab. n med. Jan Nie­dwo­rok

uro­dził się 29 wrze­śnia 1932 roku w miej­sco­wo­ści Bie­ra­wa (obec­nie woje­wódz­two opol­skie). Były to tere­ny, któ­re 11 lat wcze­śniej, po III Powsta­niu Ślą­skim, zosta­ły przy­łą­czo­ne do Nie­miec. Wów­czas miej­sco­wość nazy­wa­ła się Bira­wa, a po nasta­niu III Rze­szy Reiges­feld. Po woj­nie zaczął uczęsz­czać do pol­skie­go Gim­na­zjum i Liceum Nr 1 im. Kaspro­wi­cza w Raci­bo­rzu. Tu w 1951 r. zdał egza­min doj­rza­ło­ści. Po ukoń­cze­niu w 1953 r. Dwu­let­niej Szko­ły Fel­czer­skiej, roz­po­czął pra­cę w Rejo­no­wym Szpi­ta­lu w Kędzie­rzy­nie-Koź­lu i Wiej­skim Ośrod­ku Zdro­wia w Bie­ra­wie.

W 1954 roku zna­lazł się w sze­re­gach armii a kil­ka mie­się­cy póź­niej roz­po­czął naukę na Fakul­te­cie Woj­sko­wo-Medycz­nym Cen­trum Wykształ­ce­nia Medycz­ne­go w Łodzi. W cza­sie Jego stu­diów powsta­ła Woj­sko­wa Aka­de­mia Medycz­na (1958). W 1961 roku ukoń­czył stu­dia jako absol­went WAM w stop­niu pod­po­rucz­ni­ka. Po ukoń­cze­niu stu­diów roz­po­czął pra­cę w Kate­drze Pato­lo­gii Ogól­nej i Doświad­czal­nej WAM. Kate­drą kie­ro­wał prof. Ryszard Fidel­ski. W 1964 roku został asy­sten­tem, w 1965r. star­szym asy­sten­tem, a w 1967 r. adiunk­tem w  Kate­drze Pato­lo­gii Ogól­nej i Doświad­czal­nej. W latach 1962–1994 pra­co­wał nie­prze­rwa­nie jako lekarz medy­cy­ny prze­my­sło­wej. Był spe­cja­li­stą I i II stop­nia ana­li­ty­ki lekar­skiej. W 1968 roku  Rada Nauko­wa Wydzia­łu Lekar­skie­go WAM  nada­ła Mu sto­pień dok­to­ra nauk medycz­nych na pod­sta­wie pra­cy: Bada­nia nad wpły­wem warun­ków i śro­do­wi­ska kon­ser­wu­ją­ce­go na odczy­ny immu­no­lo­gicz­ne po prze­szcze­pach szpi­ku kost­ne­go i skó­ry. W 1972 roku  awan­so­wał na majo­ra, a rok póź­niej obro­nił pra­cę habi­li­ta­cyj­ną pt.: Bada­nia doświad­czal­ne nad zja­wi­ska­mi odpor­no­ścio­wy­mi w prze­bie­gu cho­ro­by  opa­rze­nio­wej wywo­ła­nej napal­mem. W latach 1977–1979 był kie­row­ni­kiem Zakła­du Pato­lo­gii Doświad­czal­nej Insty­tu­tu Nauk Pod­sta­wo­wych WAM. W 1979 roku został prze­nie­sio­ny do Zakła­du Far­ma­ko­lo­gii WAM, któ­re­go był kie­row­ni­kiem od 1980 r do 2002 r W 1985 roku nada­no Mu tytuł pro­fe­so­ra nad­zwy­czaj­ne­go a w 1994 roku tytuł pro­fe­so­ra zwy­czaj­ne­go.

W cza­sie II Kon­gre­su Nauki Pol­skiej został wyróż­nio­ny wpi­sem do Księ­gi Hono­ro­wej PAN. Był auto­rem i współ­au­to­rem wie­lu prac nauko­wych i  ksią­żek, m.in.: Fito­te­ra­pia i leki roślin­ne. Był pro­mo­to­rem wie­lu prac dok­tor­skich. Jego pasją było bada­nie dzia­ła­nia immu­no­mo­du­la­cyj­ne­go i anty­ok­sy­da­cyj­ne­go roślin.

Pozo­sta­nie w naszej pamię­ci jako wspa­nia­ły Pro­fe­sor i wycho­waw­ca wie­lu poko­leń stu­den­tów.