Z przy­kro­ścią infor­mu­je­my, że zmarł prof. ANDRZEJ KURNATOWSKI, pato­mor­fo­log, Dzie­kan Wydzia­łu Lekar­skie­go Aka­de­mii Medycz­nej w latach 1972 –1981, Pro­rek­tor ds. Naucza­nia i pierw­szy zastęp­ca Rek­to­ra w kaden­cji 1985–1987, dok­tor hono­ris cau­sa Uni­wer­sy­te­tu Medycz­ne­go w Łodzi, nauko­wiec i dydak­tyk, dla któ­re­go Uczel­nia była dru­gim domem.

Rodzi­nie i Bli­skim skła­da­my wyra­zy głę­bo­kie­go współ­czu­cia.
Rek­tor, Senat i Spo­łecz­ność Aka­de­mic­ka Uni­wer­sy­te­tu Medycz­ne­go w Łodzi.

Uro­czy­sto­ści pogrze­bo­we odbę­dą się w sobo­tę, 15 lute­go. Poże­gna­nie roz­pocz­nie się o godz.12 w Koście­le św Jerze­go przy ul. Jerze­go 9, a następ­nie zło­że­nie pro­chów na Cmen­ta­rzu Sta­rym przy ul. Ogro­do­wej.

 

Wspo­mnie­nie
Prof. Andrzej Kur­na­tow­ski uro­dził się 23 VII 1927 r. w War­sza­wie. Szko­łę powszech­ną ukoń­czył w Pozna­niu w 1939 r. Matu­rę uzy­skał w 1946 r. w Łodzi. Po odby­ciu stu­diów na Wydzia­le Lekar­skim UŁ i AMŁ w 1952 r. uzy­skał dyplom leka­rza. Już w 1948 roku, będąc stu­den­tem III roku, jako hospi­tant roz­począł pra­cę w Kate­drze Ana­to­mii Pato­lo­gicz­nej, kie­ro­wa­nej przez pro­fe­so­ra Alek­san­dra Prusz­czyń­skie­go. W 1950 r. został młod­szym asy­sten­tem. Dok­to­ry­zo­wał się w 1959 r., a habi­li­to­wał — w 1963 r. Tytuł pro­fe­so­ra nad­zwy­czaj­ne­go uzy­skał w 1972 r., a zwy­czaj­ne­go — w 1983 r.

W latach 1973 ‑1997 kie­ro­wał Zakła­dem Ana­to­mii Patologicz­nej Insty­tu­tu Pato­lo­gii, prze­kształ­co­nym w 1992 r. w Kate­drę i Za­kład Pato­mor­fo­lo­gii. Był ini­cja­to­rem napi­sa­nia i współ­au­to­rem pierw­sze­go pol­skie­go “Atla­su histo­pa­to­lo­gii ogól­nej”.

Przed­miot zain­te­re­so­wań nauko­wych prof. Kur­na­tow­skie­go sta­no­wi­ły: onko­lo­gia doświad­czal­na i dia­gno­sty­ka mor­fo­lo­gicz­na nowo­two­rów, pato­mor­fo­lo­gia jamy ust­nej, zatruć i pato­mor­fo­lo­gia chi­rur­gicz­na. Pio­nier­skie pra­ce doty­czą­ce chło­nia­ka NK/Ly zosta­ły opu­bli­ko­wa­ne w Natu­rę i w Zeit­schrift f. Krebs­for­schung. Był opie­ku­nem 5. habi­li­ta­cji i pro­mo­to­rem 7. roz­praw doktor­skich oraz kie­row­ni­kiem spe­cja­li­za­cji wie­lu pato­mor­fo­lo­gów.

Przez 5 mie­się­cy pra­co­wał w Pań­stwo­wym Uni­wer­sy­te­cie w Leiden. Prze­by­wał w Wiel­kiej Bry­ta­nii, gdzie wizy­to­wał kil­ka­na­ście pla­có­wek pato­mor­fo­lo­gicz­nych w róż­nych mia­stach, w Szwe­cji zapo­zna­wał się ze szko­le­niem stu­dentów, a w Nor­we­gii inte­re­so­wał się wypo­sa­że­niem i orga­ni­za­cją pra­cy zakła­dów pato­mor­fo­lo­gu. Odwie­dził tak­że pla­ców­ki pato­mor­fo­lo­gicz­ne w Pary­żu, Buda­pesz­cie, Bra­ty­sła­wie i Bel­gra­dzie.
Pra­wie przez 40 lat dzia­łał w Radzie Wydzia­łu Lekar­skie­go i przez 25 lat był człon­kiem Sena­tu AM. Pod jego kie­run­kiem opra­cowano pierw­szy Sta­tut AM.

Peł­nił waż­ne funk­cje w Aka­de­mii Medycz­nej w Łodzi. Był kie­row­ni­kiem Oddzia­łu Sto­ma­to­lo­gicz­ne­go (1969–1972), przez trzy kaden­cje dzie­ka­nem Wydzia­łu Lekar­skie­go (1972–1981) i pro­rek­to­rem ds. naucza­nia oraz pierw­szym zastęp­cą rek­to­ra (1985–1987). Przez 3 kaden­cje był człon­kiem Rady Głów­nej Nauki i Szkol­nic­twa Wyż­sze­go oraz człon­kiem Rady Wyż­sze­go Szkol­nic­twa Medycz­ne­go. Przez 17 lat był kra­jo­wym spe­cja­li­stą ds. pato­lo­gii.
Pra­cę spo­łecz­ną roz­po­czy­nał w 1946 r. jako czło­nek ZHP szko­lił sani­ta­riu­szy, zaopa­try­wał obo­zy har­cer­skie w leki i uczest­ni­czył w obo­zach jako p.o. lekarz. Przez 17 lat spo­łecz­nie spra­wo­wał funk­cję prze­wod­ni­czą­ce­go Łódz­kie­go Komi­te­tu Naro­do­we­go Fun­du­szu Ochro­ny Zdro­wia. Pie­nią­dze zebra­ne przez ten Komi­tet przy­czy­ni­ły się mię­dzy innym do zwięk­sze­nia o ponad 750 licz­by łóżek w szpi­ta­lach i domach pomo­cy spo­łecz­nej w Łodzi i w woje­wódz­twie. W Łódz­kim Oddzia­le Pol­skie­go Towa­rzy­stwa Ana­to­mo­pa­to­lo­gów przez kil­ka kaden­cji spra­wo­wał funk­cję prze­wod­ni­czą­ce­go. Był tak­że człon­kiem Zarzą­du Głów­ne­go. Za zasłu­gi dla Pol­skie­go Towa­rzy­stwa Pato­lo­gów otrzy­mał tytuł hono­ro­we­go człon­ka.

Otrzy­mał 13 nagród Mini­stra Zdro­wia, 10 nagród Rek­to­ra i 2 nagro­dy towa­rzystw nauko­wych. Za swo­ją zawo­do­wą i spo­łecz­ną dzia­łal­ność został odzna­czo­ny mię­dzy inny­mi: Krzy­żem Ofi­cer­skim OOP, Krzy­żem Kawa­ler­skim OOP i wyróż­nio­ny tytu­ła­mi hono­ro­wy­mi i meda­la­mi: Zasłu­żo­ny Lekarz PRL i Zasłu­żo­ny Nauczy­ciel PRL.

Był rów­nież lau­re­atem Nagro­dy m. Łodzi, któ­rą otrzy­mał w 1986 r.

W 2008 r. otrzy­mał tytuł dok­to­ra hono­ris cau­sa Uni­wer­sy­te­tu Medycz­ne­go w Łodzi.