Relacje z wyjazdów studentów — STUDIA

Elche

Era­smus Ali­can­te
Once Era­smus, always Era­smus…
Rok aka­de­mic­ki 2017/2018

 

Uczel­nia
Uni­ver­si­dad Migu­el Her­nán­dez de Elche

Uni­wer­sy­tet znaj­du­je się w Elche, przy czym zajęcia/wykłady dla kie­run­ku lekar­skie­go odby­wa­ją się w pro­win­cji Ali­can­te, na cam­pu­sie w San Juan. Nato­miast reali­za­cję czę­ści prak­tycz­nej naszych stu­diów wybrać może­my pomię­dzy 4. szpi­ta­la­mi: Ali­can­te, San Juan( zaraz przy uni­wer­sy­te­cie) Elche oraz  Elda. Z wła­sne­go Doświad­cze­nia pro­po­nu­ję zapi­sy­wać się na prak­ty­ki w Ali­can­te bądź w San Juan gdyż dojazd do pozo­sta­łych dwóch szpi­ta­li jest dość pro­ble­ma­tycz­ny.

Na Kam­pu­sie znaj­dzie­my:
1. Budy­nek głów­ny , w któ­rym znaj­du­ją się:
dzie­ka­na­ty wydzia­łów Lekar­skie­go oraz far­ma­cji, tam rów­nież zała­twia­my wszyst­kie for­mal­no­ści zwią­za­ne z doku­men­ta­mi,
Kan­ty­na na któ­rej moż­na kupić sobie kawę lub tosta z pomi­do­ra­mi, mniam a od godzi­ny 13:00 sprze­da­wa­ne są obia­dy w stu­denc­kich cenach, chodź oso­bi­ście bar­dziej pole­cam sto­łów­kę szpi­tal­ną 🙂
Biblio­te­ka, w któ­rej znaj­du­ją się kom­pu­te­ry oraz na tere­nie całe­go kam­pu­su otrzy­mu­je­my dar­mo­wy dostęp do Wifi.
oraz sale w któ­rych odby­wa­ją się wykła­dy dla roku 4. i 5.
Dojazd na uni­wer­sy­tet odby­wa się za pomo­cą komu­ni­ka­cji miej­skiej (auto­bus linii 23 odjeż­dża­ją­cy z przy­stan­ków na prze­ciw­ko Mer­ca­do Cen­tral).

War­to zwró­cić uwa­gę, iż stu­den­ci na UMH są trak­to­wa­ni na rów­ni ze stu­den­ta­mi zagra­nicz­ny­mi, w prak­ty­ce ozna­cza to iż nie ma tary­fy ulgo­wej dla stu­den­tów Era­smu­so­wych. Razem cho­dzi­my na wykła­dy, jeste­śmy przy­dzie­la­ni do grup z hisz­pań­ski­mi stu­den­ta­mi na prak­ty­kach oraz pisze­my egza­mi­ny ramię w ramię .

 

Ali­can­te
Po arab­sku „źródło świa­tła”

To wspa­nia­łe miej­sce. Dużo słoń­ca, gwa­ran­cja dobrej pogo­dy, a to bez­po­śred­nio prze­kła­da się na nasz nastrój i cóż uśmiech nie­scho­dzą­cy z ust. Nie wiem do jakie­go stop­nia to magia Era­smu­sa, pozna­nych ludzi, czy otwar­to­ści Hisz­pa­nów.
Mia­sto jest uro­cze, zacho­dy na castil­lo de San­ta Bar­bra, zaku­py w Mer­ca­do Cen­tral ( to gwa­ran­cja świe­żych pro­duk­tów), spa­ce­ry po sta­rej dziel­ni­cy Ali­can­te- San­ta Cruz i pobli­ska sied­mio­ki­lo­me­tro­wa pla­ża w San Juan( tam gdzie nasz kam­pus uni­wer­sy­tec­ki). No ale przejdź­my do infor­ma­cji prak­tycz­nych…

Lot­ni­sko w Ali­can­te znaj­du­je się przy auto­stra­dzie A‑7. Dotar­cie do cen­trum mia­sta auto­bu­sem z lot­ni­ska zaj­mu­je oko­ło 30–40 minut, a koszt bile­tu na taką tra­sę to oko­ło 3–4 euro, tak­sów­ka ok 15 euro

Miesz­ka­nie naj­le­piej wyna­jąć w oko­li­cy cen­trum, nie dalej niż 200 metrów od Mer­ca­do Cen­tral, na prze­ciw­ko bowiem znaj­du­je się przy­sta­nek auto­bu­so­wy któ­rym doje­dzie­my na uni­wer­sy­tet. Ponad­to po Ali­can­te prak­tycz­nie wszę­dzie poru­sza­my się pie­szo.
O Era­smu­sie…

Nie znaj­du­ję lep­szych słów jak cytat moje­go ser­decz­ne­go zna­jo­me­go, któ­re­go pozna­łem pod­czas swo­jej przy­go­dy.

Por qué nun­ca debí haber­me ido de Era­smus

No sabes cómo lle­gó, qué deci­sio­nes te lle­va­ron hasta vivir cin­co o diez meses fuera de tu casa. Puede que hasta la más remo­ta cir­cun­stan­cia de un día cualqu­ie­ra te empu­ja­ra hasta ese pun­to, hasta irte de Era­smus. Y con el tiem­po esa idea que tan­to le dis­gu­stó a tu madre se convir­tió en reali­dad.

Estás allí, ya no hay mar­cha atrás. Fir­mas el con­tra­to del piso que te lle­vó meses encon­trar, lo lle­nas de cosas del Ikea y empie­zas a empa­pe­lar la habi­ta­ción con fotos de la gen­te que cre­es que vas a echar tan­to en fal­ta.

Haces la pri­me­ra com­pra miran­do hasta el últi­mo cén­ti­mo, pones tu pri­me­ra lava­do­ra y hasta entien­des lo que se sien­te al no saber qué comer. Cono­ces a tan­ta y tan­ta gen­te que es impo­si­ble cen­trar­te en todos y, por eso, inten­tas adi­vi­nar quiénes serán tus mejo­res ami­gos allí y eres par­tíci­pe en la pri­me­ra divi­sión de gru­pos.

Buscas cosas en esa gen­te que te recu­er­den a lo que deja­ste atrás: guiños, simi­li­tu­des, com­pa­ra­cio­nes. Inten­tan­do lle­nar el vacío que se sien­te al ale­jar­te de los tuy­os.

Empie­zas a hacer cosas con gen­te que te pare­ce a cada cual más distin­ta a ti. Y te ves en pla­nes que nun­ca harías con tus ami­gos, que no se te pasa­rían por la cabe­za. Hablo de salir un lunes, de tomar una cerve­za a las cuatro de la tar­de, de ver el últi­mo epi­so­dio de tu serie favo­ri­ta o inc­lu­so de quedar para hacer la com­pra. Todo esto empie­za a sonar bien en tu cabe­za. ¡No te reco­no­ces!

Y un día te despier­tas y dejas de levan­tar­te con esa sen­sa­ción de “¿dón­de estoy?”, “¿qué ha pasa­do con mi cuar­to?”. Un día sim­ple­men­te pasa. Te levan­tas y te sien­tes como en casa. Pen­sa­ste que nun­ca pasa­ría, que no pod­rías aco­stum­brar­te a esas cuatro pare­des, pero defi­ni­ti­va­men­te pasó.

Nun­ca se había sen­ti­do tan bien salir de tu zona de con­fort. Comien­zas a dar­te cuen­ta de que no te hace tan­ta fal­ta la gen­te que deja­ste atrás. Y te sien­tes hor­ri­ble por ello. Las lla­ma­das de Sky­pe y los men­sa­jes pre­gun­tan­do por las nove­da­des en tu cír­cu­lo empie­zan a dismi­nu­ir. Y tus ami­gos lo notan. Te lo recri­mi­nan. Y no lo entien­den.

Esco­ges una fami­lia. Cada uno es de una par­te de la geo­gra­fía espa­ño­la y cada uno es tan dife­ren­te… Es como jun­tar a diez per­so­nas que nun­ca se hubie­ran dado la opor­tu­ni­dad de cono­cer­se, que no se hubie­ran inte­re­sa­do los unos por los otros. Pero allí pasa y com­pren­des que las dife­ren­cias, lejos de poner tra­bas, ayudan a conver­ger.

Hay algo que apren­dí cono­cien­do a tan­ta gen­te y es que cada per­so­na tie­ne una histo­ria. Pocos lle­ga­ron allí por casu­ali­dad. Todos huía­mos de algo. O segu­ía­mos buscan­do algo que nun­ca había­mos encon­tra­do. Todos tenía­mos un hueco, un vacío. Y si hay algo que une a los estu­dian­tes de Era­smus es, pre­ci­sa­men­te, las ganas por lle­nar­lo.

Los via­jes se convier­ten en el pan de cada día. Le pones nom­bre a capi­ta­les de países que hasta aho­ra solo habías leído en los libros de Histo­ria. Com­pren­des la impor­tan­cia de los free tour, la ren­ta­bi­li­dad de los hostels y lo apa­sio­nan­te que es com­prar un bil­le­te de tren para el día sigu­ien­te. Te vas de via­je pen­san­do en los sitios que ver, en las fotos que te vas a hacer, en los pla­tos típi­cos que vas a degu­star y aca­bas dán­do­te cuen­ta que eso es lo menos impor­tan­te. Que el via­je es el instru­men­to ofi­cial del Era­smus para estre­char vín­cu­los. Que dos días de via­je son sufi­cien­tes para ganar­te la con­fian­za de algu­ien (o para per­der­la). Y eso solo te da más ganas de via­jar, de segu­ir avan­zan­do.

Todo es tan incre­íble… Cada fie­sta supera tan­to a la ante­rior que pien­sas que es impo­si­ble que eso siga pasan­do (pero no lo es). Cada rato con per­so­nas que hace tres meses eran desco­no­ci­das se convier­te en una huel­la imbor­ra­ble en tu memo­ria. Y hasta te pare­ce que les cono­ces de toda la vida, que ya no puedes vivir sin ellos.

El tiem­po pasa.
Y eres tan feliz, que no te das cuen­ta.
Pero un día miras el calen­da­rio. Y te queda solo un mes para irte.

La depre­sión post-Era­smus empie­za a coger sen­ti­do, inc­lu­so antes de haber­te lle­ga­do a ir. El últi­mo mes empie­zas a inter­pre­tar todo como una despe­di­da. Y estás en lo cier­to: ya no hay tiem­po. Quizá sea la últi­ma vez que com­par­tes un momen­to con esa per­so­na o, inc­lu­so, la últi­ma vez que la ves. Y eso te ater­ra. Eso te hace sen­tir dimi­nu­to. Eso hace que te pre­gun­tes por qué deci­di­ste irte de Era­smus, en qué momen­to pen­sa­ste que nece­si­ta­bas echar de menos.

Y aunque nun­ca cre­íste que pasa­ría, un tro­zo de cora­zón esta­rá para siem­pre repar­ti­do entre distin­tos pun­tos de Espa­ña, de Euro­pa e, inc­lu­so, del otro lado del char­co. Sabes que a algu­nos de ellos les volve­rás a ver. Pero tam­bi­én eres con­scien­te de que es impo­si­ble volver a ver­les a todos a la vez. Que esto nun­ca se repe­ti­rá, que el tren ha pasa­do, que c’est fini.

Y es que la per­so­na que se mon­ta en el avión de ida, nun­ca será la que se baje en el de vuel­ta. La per­so­na que vuelve de Era­smus es una nueva ver­sión de sí mismo, una ver­sión que antes no exi­stía y eso, como todo, siem­pre tie­ne sus más y sus menos.

Cuan­do vives todo esto, cuan­do lo haces tuyo, cuan­do cam­bia tu vida… es enton­ces cuan­do lo entien­des: Once Era­smus, always Era­smus.

Así que como dice el titu­lar de un artícu­lo que leí hace poco: “Por favor, no te vay­as de Era­smus”. Porque yo nun­ca debí haber­me ido. Nun­ca debí ele­gir tener que echar tan­to de menos una ciu­dad, un ami­go, un gru­po, un Era­smus.

Y, sin embar­go, fue la mejor deci­sión de mi vida.

godło Polski

Uni­wer­sy­tet Medycz­ny w Łodzi
Ale­ja T. Kościusz­ki 4
90–419 Łódź
NIP 7251843739
REGON 473073308

BIP