Relacje z wyjazdów studentów — STUDIA

Elche

Eras­mus Ali­cante
Once Eras­mus, always Eras­mus…
Rok aka­demic­ki 2017/2018

 

Uczel­nia
Uni­ver­si­dad Miguel Hernán­dez de Elche

Uni­w­er­sytet zna­j­du­je się w Elche, przy czym zajęcia/wykłady dla kierunku lekarskiego odby­wa­ją się w prow­incji Ali­cante, na cam­pusie w San Juan. Nato­mi­ast real­iza­cję częś­ci prak­ty­cznej naszych studiów wybrać może­my pomiędzy 4. szpi­ta­la­mi: Ali­cante, San Juan( zaraz przy uni­w­er­syte­cie) Elche oraz  Elda. Z włas­nego Doświad­czenia pro­ponu­ję zapisy­wać się na prak­ty­ki w Ali­cante bądź w San Juan gdyż dojazd do pozostałych dwóch szpi­tali jest dość prob­lematy­czny.

Na Kam­pusie zna­jdziemy:
1. Budynek główny , w którym zna­j­du­ją się:
dziekanaty wydzi­ałów Lekarskiego oraz far­ma­cji, tam również załatwiamy wszys­tkie for­mal­noś­ci związane z doku­men­ta­mi,
Kan­ty­na na której moż­na kupić sobie kawę lub tos­ta z pomi­do­ra­mi, mni­am a od godziny 13:00 sprzedawane są obi­ady w stu­denc­kich cenach, chodź oso­biś­cie bardziej pole­cam stołówkę szpi­tal­ną 🙂
Bib­liote­ka, w której zna­j­du­ją się kom­put­ery oraz na tere­nie całego kam­pusu otrzy­mu­je­my dar­mowy dostęp do Wifi.
oraz sale w których odby­wa­ją się wykłady dla roku 4. i 5.
Dojazd na uni­w­er­sytet odby­wa się za pomocą komu­nikacji miejskiej (auto­bus linii 23 odjeżdża­ją­cy z przys­tanków na prze­ci­wko Mer­ca­do Cen­tral).

Warto zwró­cić uwagę, iż stu­den­ci na UMH są trak­towani na równi ze stu­den­ta­mi zagraniczny­mi, w prak­tyce oznacza to iż nie ma tary­fy ulgo­wej dla stu­den­tów Eras­mu­sowych. Razem chodz­imy na wykłady, jesteśmy przy­dzielani do grup z hisz­pański­mi stu­den­ta­mi na prak­tykach oraz pisze­my egza­miny ramię w ramię .

 

Ali­cante
Po arab­sku „źródło światła”

To wspani­ałe miejsce. Dużo słoń­ca, gwaranc­ja dobrej pogody, a to bezpośred­nio przekła­da się na nasz nas­trój i cóż uśmiech nieschodzą­cy z ust. Nie wiem do jakiego stop­nia to magia Eras­musa, poz­nanych ludzi, czy otwartoś­ci Hisz­panów.
Mias­to jest urocze, zachody na castil­lo de San­ta Bar­bra, zakupy w Mer­ca­do Cen­tral ( to gwaranc­ja świeżych pro­duk­tów), spac­ery po starej dziel­ni­cy Ali­cante- San­ta Cruz i pob­liska sied­miok­ilo­metrowa plaża w San Juan( tam gdzie nasz kam­pus uni­w­er­sytec­ki). No ale prze­jdźmy do infor­ma­cji prak­ty­cznych…

Lot­nisko w Ali­cante zna­j­du­je się przy autostradzie A‑7. Dotar­cie do cen­trum mias­ta auto­busem z lot­niska zaj­mu­je około 30–40 min­ut, a koszt bile­tu na taką trasę to około 3–4 euro, tak­sówka ok 15 euro

Mieszkanie najlepiej wyna­jąć w okol­i­cy cen­trum, nie dalej niż 200 metrów od Mer­ca­do Cen­tral, na prze­ci­wko bowiem zna­j­du­je się przys­tanek auto­bu­sowy którym dojedziemy na uni­w­er­sytet. Pon­ad­to po Ali­cante prak­ty­cznie wszędzie porusza­my się pies­zo.
O Eras­musie…

Nie zna­j­du­ję lep­szych słów jak cytat mojego serdecznego zna­jomego, którego poz­nałem pod­czas swo­jej przy­gody.

Por qué nun­ca debí haberme ido de Eras­mus

No sabes cómo llegó, qué deci­siones te lle­varon has­ta vivir cin­co o diez meses fuera de tu casa. Puede que has­ta la más remo­ta cir­cun­stan­cia de un día cualquiera te empu­jara has­ta ese pun­to, has­ta irte de Eras­mus. Y con el tiem­po esa idea que tan­to le dis­gustó a tu madre se con­vir­tió en real­i­dad.

Estás allí, ya no hay mar­cha atrás. Fir­mas el con­tra­to del piso que te llevó meses encon­trar, lo llenas de cosas del Ikea y empiezas a empa­pelar la habitación con fotos de la gente que crees que vas a echar tan­to en fal­ta.

Haces la primera com­pra miran­do has­ta el últi­mo cén­ti­mo, pones tu primera lavado­ra y has­ta entien­des lo que se siente al no saber qué com­er. Cono­ces a tan­ta y tan­ta gente que es imposi­ble cen­trarte en todos y, por eso, inten­tas adiv­inar quiénes serán tus mejores ami­gos allí y eres partícipe en la primera división de gru­pos.

Bus­cas cosas en esa gente que te recuer­den a lo que dejaste atrás: guiños, simil­i­tudes, com­para­ciones. Inten­tan­do llenar el vacío que se siente al ale­jarte de los tuyos.

Empiezas a hac­er cosas con gente que te parece a cada cual más dis­tin­ta a ti. Y te ves en planes que nun­ca harías con tus ami­gos, que no se te pasarían por la cabeza. Hablo de salir un lunes, de tomar una cerveza a las cua­tro de la tarde, de ver el últi­mo episo­dio de tu serie favorita o inclu­so de quedar para hac­er la com­pra. Todo esto empieza a sonar bien en tu cabeza. ¡No te recono­ces!

Y un día te despier­tas y dejas de lev­an­tarte con esa sen­sación de “¿dónde estoy?”, “¿qué ha pasa­do con mi cuar­to?”. Un día sim­ple­mente pasa. Te lev­an­tas y te sientes como en casa. Pen­saste que nun­ca pasaría, que no podrías acos­tum­brarte a esas cua­tro pare­des, pero defin­i­ti­va­mente pasó.

Nun­ca se había sen­ti­do tan bien salir de tu zona de con­fort. Comien­zas a darte cuen­ta de que no te hace tan­ta fal­ta la gente que dejaste atrás. Y te sientes hor­ri­ble por ello. Las lla­madas de Skype y los men­sajes pre­gun­tan­do por las novedades en tu cír­cu­lo empiezan a dis­minuir. Y tus ami­gos lo notan. Te lo recrim­i­nan. Y no lo entien­den.

Esco­ges una famil­ia. Cada uno es de una parte de la geografía españo­la y cada uno es tan difer­ente… Es como jun­tar a diez per­sonas que nun­ca se hubier­an dado la opor­tu­nidad de cono­cerse, que no se hubier­an intere­sa­do los unos por los otros. Pero allí pasa y com­pren­des que las difer­en­cias, lejos de pon­er tra­bas, ayu­dan a con­verg­er.

Hay algo que aprendí cono­cien­do a tan­ta gente y es que cada per­sona tiene una his­to­ria. Pocos lle­garon allí por casu­al­i­dad. Todos huíamos de algo. O seguíamos bus­can­do algo que nun­ca habíamos encon­tra­do. Todos teníamos un hue­co, un vacío. Y si hay algo que une a los estu­di­antes de Eras­mus es, pre­cisa­mente, las ganas por llenarlo.

Los via­jes se con­vierten en el pan de cada día. Le pones nom­bre a cap­i­tales de país­es que has­ta aho­ra solo habías leí­do en los libros de His­to­ria. Com­pren­des la impor­tan­cia de los free tour, la rentabil­i­dad de los hos­tels y lo apa­sio­n­ante que es com­prar un bil­lete de tren para el día sigu­iente. Te vas de via­je pen­san­do en los sitios que ver, en las fotos que te vas a hac­er, en los platos típi­cos que vas a degus­tar y acabas dán­dote cuen­ta que eso es lo menos impor­tante. Que el via­je es el instru­men­to ofi­cial del Eras­mus para estrechar vín­cu­los. Que dos días de via­je son sufi­cientes para ganarte la con­fi­an­za de alguien (o para perder­la). Y eso solo te da más ganas de via­jar, de seguir avan­zan­do.

Todo es tan increíble… Cada fies­ta supera tan­to a la ante­ri­or que pien­sas que es imposi­ble que eso siga pasan­do (pero no lo es). Cada rato con per­sonas que hace tres meses eran descono­ci­das se con­vierte en una huel­la imborrable en tu memo­ria. Y has­ta te parece que les cono­ces de toda la vida, que ya no puedes vivir sin ellos.

El tiem­po pasa.
Y eres tan feliz, que no te das cuen­ta.
Pero un día miras el cal­en­dario. Y te que­da solo un mes para irte.

La depre­sión post-Eras­mus empieza a coger sen­ti­do, inclu­so antes de haberte lle­ga­do a ir. El últi­mo mes empiezas a inter­pre­tar todo como una des­pe­di­da. Y estás en lo cier­to: ya no hay tiem­po. Quizá sea la últi­ma vez que com­partes un momen­to con esa per­sona o, inclu­so, la últi­ma vez que la ves. Y eso te ater­ra. Eso te hace sen­tir dimin­u­to. Eso hace que te pre­guntes por qué decidiste irte de Eras­mus, en qué momen­to pen­saste que nece­sitabas echar de menos.

Y aunque nun­ca creíste que pasaría, un tro­zo de corazón estará para siem­pre repar­tido entre dis­tin­tos pun­tos de España, de Europa e, inclu­so, del otro lado del char­co. Sabes que a algunos de ellos les volverás a ver. Pero tam­bién eres con­sciente de que es imposi­ble volver a ver­les a todos a la vez. Que esto nun­ca se repe­tirá, que el tren ha pasa­do, que c’est fini.

Y es que la per­sona que se mon­ta en el avión de ida, nun­ca será la que se baje en el de vuelta. La per­sona que vuelve de Eras­mus es una nue­va ver­sión de sí mis­mo, una ver­sión que antes no existía y eso, como todo, siem­pre tiene sus más y sus menos.

Cuan­do vives todo esto, cuan­do lo haces tuyo, cuan­do cam­bia tu vida… es entonces cuan­do lo entien­des: Once Eras­mus, always Eras­mus.

Así que como dice el tit­u­lar de un artícu­lo que leí hace poco: “Por favor, no te vayas de Eras­mus”. Porque yo nun­ca debí haberme ido. Nun­ca debí ele­gir ten­er que echar tan­to de menos una ciu­dad, un ami­go, un grupo, un Eras­mus.

Y, sin embar­go, fue la mejor decisión de mi vida.

godło Polski

Uni­w­er­sytet Medy­czny w Łodzi
Ale­ja T. Koś­ciusz­ki 4
90–419 Łódź
NIP 7251843739
REGON 473073308

Zna­jdź nas!

BIP