W Gol­nik – stu­denc­ka wil­la poło­żo­na w Alpach, lek­ko na odlu­dziu. Miesz­ka­łem tam zupeł­nie sam przez cały okres poby­tu (2 tygo­dnie). Nie ma tam też stró­ża ani ochro­ny, więc na począt­ku cięż­ko się przy­zwy­cza­ić do bycia zupeł­nie same­mu w 3‑piętrowym, dość leci­wym domu.

Następ­nie dwa tygo­dnie na nefro­lo­gii. Uczest­ni­czy­łem w codzien­nej pra­cy leka­rza rezy­den­ta. Nie dotkną­łem pacjen­ta ani razu. Głów­nie przy­pa­try­wa­łem się uzu­peł­nia­niu histo­rii cho­ro­by po sło­weń­sku, póź­niej więk­szość cza­su spę­dza­łem na sali ope­ra­cyj­nej, asy­stu­jąc nie­ko­niecz­nie do zabie­gów uro­lo­gicz­nych.

Kolej­ne dwa tygo­dnie to endo­kry­no­lo­gia. Tutaj codzien­nie uczest­ni­czy­łem w przyj­mo­wa­niu nowych pacjen­tów, roz­pi­sy­wa­niu ich tera­pii, śle­dzi­łem postę­py, duży nacisk był też kła­dzio­ny na przy­go­to­wy­wa­nie wia­do­mo­ści z dnia na dzień. Dużo się nauczy­łem, jesz­cze wię­cej zoba­czy­łem.

Ostat­nie dwa tygo­dnie to pul­mo­no­lo­gia w Gol­nik. Pięk­ne miej­sce, nie­sa­mo­wi­ci ludzie, bar­dzo pomoc­ni i nie­zwy­kle chęt­ni, by prze­ka­zy­wać wie­dzę. Zachę­cam abso­lut­nie wszyst­kich, aby te dwa tygo­dnie wła­śnie tam spę­dzić J