W Gol­nik – stu­denc­ka willa położona w Alpach, lekko na odludz­iu. Mieszkałem tam zupełnie sam przez cały okres poby­tu (2 tygod­nie). Nie ma tam też stróża ani ochrony, więc na początku ciężko się przyzwycza­ić do bycia zupełnie samemu w 3‑piętrowym, dość leci­wym domu.

Następ­nie dwa tygod­nie na nefrol­ogii. Uczest­niczyłem w codzi­en­nej pra­cy lekarza rezy­den­ta. Nie dotknąłem pac­jen­ta ani razu. Głównie przy­pa­try­wałem się uzu­peł­ni­a­n­iu his­torii choro­by po słoweńsku, później więk­szość cza­su spędza­łem na sali oper­a­cyjnej, asys­tu­jąc niekoniecznie do zabiegów uro­log­icznych.

Kole­jne dwa tygod­nie to endokrynolo­gia. Tutaj codzi­en­nie uczest­niczyłem w przyj­mowa­niu nowych pac­jen­tów, rozpisy­wa­niu ich ter­apii, śledz­iłem postępy, duży nacisk był też kładziony na przy­go­towywanie wiado­moś­ci z dnia na dzień. Dużo się nauczyłem, jeszcze więcej zobaczyłem.

Ostat­nie dwa tygod­nie to pul­monolo­gia w Gol­nik. Piękne miejsce, niesamowici ludzie, bard­zo pomoc­ni i niezwyk­le chęt­ni, by przekazy­wać wiedzę. Zachę­cam abso­lut­nie wszys­t­kich, aby te dwa tygod­nie właśnie tam spędz­ić J