Idea pow­sta­nia wyższego szkol­nict­wa medy­cznego w Łodzi się­ga dwudziestole­cia między­wo­jen­nego. Wtedy to łódzkie środowisko lekarskie zaczęło czynić zde­cy­dowane stara­nia o założe­nie wyższej szkoły lekarskiej. Zre­al­i­zowanie tego przed­sięwz­ię­cia było nat­u­ral­ną potrze­bą mias­ta, które w połowie lat 30. XX wieku jako pon­ad 600-tysięcz­na metropo­lia nie posi­adało uni­w­er­syte­tu, na którym ksz­tał­cono by kadry medy­czne. Ist­ni­ał ówcześnie jedynie odd­zi­ał łódz­ki warsza­wskiej Wol­nej Wszech­ni­cy Pol­skiej i Wyższe Sem­i­nar­i­um Duchowne. Dzi­ałal­ność klin­iczną wyższej uczel­ni medy­cznej moż­na było oprzeć na spec­jal­isty­cznej bazie medy­cznej twor­zonej przez medyków, zrzes­zonych w Łódzkim Towarzys­t­wie Lekarskim, pow­stałym w 1886 roku i odd­ziale łódzkim Warsza­wskiego Towarzyst­wa Higien­icznego, założonym w 1901 roku.

Kon­sek­wencją powyższych dzi­ałań pode­j­mowanych nieprz­er­wanie od połowy XIX stule­cia było stworze­nie insty­tucji pro­fi­lak­ty­cznych, takich jak ochron­ki, sana­to­ria, Kro­pla Mle­ka, sie­ro­cińce, izby porodowe oraz diag­nos­ty­czno-leczniczych, czyli szpi­tali i przy­chod­ni. W dwudziestole­ciu między­wo­jen­nym pow­stały kole­jne zakłady, między inny­mi najnowocześniejszy w kra­ju 635- łóżkowy Szpi­tal Kasy Chorych, obec­nie Uni­w­er­sytec­ki Szpi­tal Klin­iczny Nr 1 im. Nor­ber­ta Bar­lick­iego oraz 400-łóżkowy Okrę­gowy Szpi­tal Wojskowy, obec­nie Uni­w­er­sytec­ki Szpi­tal Klin­iczny im. Wojskowej Akademii Medy­cznej. Nieste­ty prob­le­my finan­sowe Państ­wa Pol­skiego okre­su między­wo­j­nia spowodowały odciąg­nię­cie w cza­sie tego przed­sięwz­ię­cia. Wysunię­to zatem pos­tu­lat powoła­nia uczel­ni medy­cznej utrzymy­wanej ze składek społeczeńst­wa, samorzą­du miejskiego oraz dotacji Min­is­terst­wa Opie­ki Społecznej. Gorą­cym zwolen­nikiem tej kon­cepcji był znany łódz­ki lekarz prof. Win­cen­ty Tomaszewicz.

Z jego inic­jaty­wy 10 grud­nia 1938 roku powołano sto­warzysze­nie o nazwie Orga­ni­za­c­ja Wyższej Uczel­ni Lekarskiej, której prze­wod­niczył łódz­ki biskup dr Kaz­imierz Tom­czak. I to z jego inic­jaty­wy pod­ję­to decyzję o niezwłocznej budowie łódzkiej Alma Mater. Dzię­ki staran­iom sto­warzyszenia w budże­cie Min­is­terst­wa Opie­ki Społecznej zag­waran­towano na ten cel 2 mil­iony zło­tych. Ksz­tałce­nie kadr medy­cznych miało się odby­wać w struk­tu­rach wydzi­ału lekarskiego, będącego fil­ią Uni­w­er­syte­tu Poz­nańskiego. Jesienią 1940 roku zaplanowano pier­wszą uroczys­tą imma­tryku­lację. Nieste­ty powyższe dzi­ała­nia nie zostały sfi­nal­i­zowane ze wzglę­du na wybuch II wojny świa­towej.