Idea powsta­nia wyż­sze­go szkol­nic­twa medycz­ne­go w Łodzi się­ga dwu­dzie­sto­le­cia mię­dzy­wo­jen­ne­go. Wte­dy to łódz­kie śro­do­wi­sko lekar­skie zaczę­ło czy­nić zde­cy­do­wa­ne sta­ra­nia o zało­że­nie wyż­szej szko­ły lekar­skiej. Zre­ali­zo­wa­nie tego przed­się­wzię­cia było natu­ral­ną potrze­bą mia­sta, któ­re w poło­wie lat 30. XX wie­ku jako ponad 600-tysięcz­na metro­po­lia nie posia­da­ło uni­wer­sy­te­tu, na któ­rym kształ­co­no by kadry medycz­ne. Ist­niał ówcze­śnie jedy­nie oddział łódz­ki war­szaw­skiej Wol­nej Wszech­ni­cy Pol­skiej i Wyż­sze Semi­na­rium Duchow­ne. Dzia­łal­ność kli­nicz­ną wyż­szej uczel­ni medycz­nej moż­na było oprzeć na spe­cja­li­stycz­nej bazie medycz­nej two­rzo­nej przez medy­ków, zrze­szo­nych w Łódz­kim Towa­rzy­stwie Lekar­skim, powsta­łym w 1886 roku i oddzia­le łódz­kim War­szaw­skie­go Towa­rzy­stwa Higie­nicz­ne­go, zało­żo­nym w 1901 roku.

Kon­se­kwen­cją powyż­szych dzia­łań podej­mo­wa­nych nie­prze­rwa­nie od poło­wy XIX stu­le­cia było stwo­rze­nie insty­tu­cji pro­fi­lak­tycz­nych, takich jak ochron­ki, sana­to­ria, Kro­pla Mle­ka, sie­ro­ciń­ce, izby poro­do­we oraz dia­gno­stycz­no-lecz­ni­czych, czy­li szpi­ta­li i przy­chod­ni. W dwu­dzie­sto­le­ciu mię­dzy­wo­jen­nym powsta­ły kolej­ne zakła­dy, mię­dzy inny­mi naj­no­wo­cze­śniej­szy w kra­ju 635- łóż­ko­wy Szpi­tal Kasy Cho­rych, obec­nie Uni­wer­sy­tec­ki Szpi­tal Kli­nicz­ny Nr 1 im. Nor­ber­ta Bar­lic­kie­go oraz 400-łóż­ko­wy Okrę­go­wy Szpi­tal Woj­sko­wy, obec­nie Uni­wer­sy­tec­ki Szpi­tal Kli­nicz­ny im. Woj­sko­wej Aka­de­mii Medycz­nej. Nie­ste­ty pro­ble­my finan­so­we Pań­stwa Pol­skie­go okre­su mię­dzy­woj­nia spo­wo­do­wa­ły odcią­gnię­cie w cza­sie tego przed­się­wzię­cia. Wysu­nię­to zatem postu­lat powo­ła­nia uczel­ni medycz­nej utrzy­my­wa­nej ze skła­dek spo­łe­czeń­stwa, samo­rzą­du miej­skie­go oraz dota­cji Mini­ster­stwa Opie­ki Spo­łecz­nej. Gorą­cym zwo­len­ni­kiem tej kon­cep­cji był zna­ny łódz­ki lekarz prof. Win­cen­ty Toma­sze­wicz.

Z jego ini­cja­ty­wy 10 grud­nia 1938 roku powo­ła­no sto­wa­rzy­sze­nie o nazwie Orga­ni­za­cja Wyż­szej Uczel­ni Lekar­skiej, któ­rej prze­wod­ni­czył łódz­ki biskup dr Kazi­mierz Tom­czak. I to z jego ini­cja­ty­wy pod­ję­to decy­zję o nie­zwłocz­nej budo­wie łódz­kiej Alma Mater. Dzię­ki sta­ra­niom sto­wa­rzy­sze­nia w budże­cie Mini­ster­stwa Opie­ki Spo­łecz­nej zagwa­ran­to­wa­no na ten cel 2 milio­ny zło­tych. Kształ­ce­nie kadr medycz­nych mia­ło się odby­wać w struk­tu­rach wydzia­łu lekar­skie­go, będą­ce­go filią Uni­wer­sy­te­tu Poznań­skie­go. Jesie­nią 1940 roku zapla­no­wa­no pierw­szą uro­czy­stą imma­try­ku­la­cję. Nie­ste­ty powyż­sze dzia­ła­nia nie zosta­ły sfi­na­li­zo­wa­ne ze wzglę­du na wybuch II woj­ny świa­to­wej.